آیا همیشه باید گفت و گوی ذهنی قطع باشه یا خاموش بشه؟ یا ما باید تلاش کنیم که همیشه ذهن را خاموش نگه داریم؟ نکته ای که وجود داره فهم اینه که مهار ذهن معنیش چیه و هدفش چیه؟ میدونید مثل یک خودکاوی هست. این ارزشمندترین ویژگی و وجه تمایز اصلی انسان نسبت به بقیه موجودات هست. من نباید فکر کنم که یک مشاهده ذهن خوب به این معناست که ذهن خاموش بشه یا قطع بشه. اصلا اینطوری نیست. میدونید چرا؟ چون در مشاهده ذهن جمله کلیدی اینه چون در مشاهده ذهن وضعیت ذهن اهمیتی ندارد. این چیزیه که اگه واقعا حقیقتا باشه در یک نفر در حرکات و سکنات و وجنات این آدم نمود و نمود بیرونی پیدا میکنه. شما با این آدم نشست و برخاست می کنید متوجه میشید که این متوجه میشید که به ذهن خودش به طور نسبی به اندازه خودش نه بیشتر آگاه مسلطه. یک فرد آگاه نه به سادگی هیجانزده میشه، نه به سادگی اندوهگین میشه.